sınırları sevmediğimi söylemiştim. zamanın akıp gittiğini söyleyip söylemediğimi ise hatırlamıyorum. zamanı yıllara, ardından aylara ve haftalara, sonra günlere ve saçmalıklara bölmeniyse anlamsız buluyorum. anlamsızca, takvimleri seviyorum. son yaprağını yırtıp atabileceğim bir takvimim yok. olsaydı yırtmazdım.

naïve

can you punch me in the face?

güya

Annem çok severdi. Neyi mi? Biraz kestirmek için uzandığında, henüz üstüne tırmanacak kadar küçükken ben ve bunu yaptığımda, tüm o çabalamama rağmen dakikalarca hareketsiz kalmayı. Ancak ağlamak üzereyken ben, güler, bu şakacıktan ölümüne son verirdi.

Annem dün odasına girdi, bakındı, çıktı, endişeyle tekrar girip bakındı.
"Çok korktum. Nefes almıyor sandım."
Güldüm. Annem çok sever. Kimi mi? Babamı.

kulaklarım

daha kötüsünü duymamışlardı. daha da kötüsü hiçbir şey hissetmiyordum.

gidebiliriz

aklıma geldi.
suratımı asarak, ben burada yaşamak is te mi yo rum lu üstü basılı kavgalarla taşındığımız evden; pencere pervazına harfler kazıyarak, odaların kapılarına sarılıp mecalim kalmayana dek ağlayarak ayrıldım. sonraki eve asık surat ve şiş gözlerle. sonra başka pervazlar, başka kapılar.

bu, aşağı yukarı hayatım.

burnunda tütmek

ağlamadan önceki burun yanması. tütüp duruyor sonra.

atkı

boynunun borcu. çıkar, ver onu bana