çok zaman bizde bazı eksikler olduğunu seziyoruz.bizdeki eksikliklerin başka birinde bulunduğunu sanıyoruz ve bizde ne varsa hepsini o kişiye veriyor,üstelik de ideal bir huzura ona bağışlıyoruz.kendimizin yarattığı bu mutlu kişinin artık hiçbir eksiği yoktur
ey ulu tanrım!önce akıl sahibi olup sonra onu kaybetmedikçe mutlu olmamak insanların kaderi mi?
elime geçince kitap dayanamadım altını çizdiğim bikaç şeyi yazdım buraya.ve şimdi de merak ediyorum ne düşünmüştüm o zaman.